Dziś przyszedł najwyższy czas, abyśmy spojrzeli z pełną świadomością na to, co zrobiliśmy tej Planecie.
Jak, jako ludzkość, zniszczyliśmy florę, faunę, minerały, a także subtelne struktury energetyczne, które zostały nam powierzone przez Stwórcę.
Zatrzymajmy się. Popatrzmy prawdzie w oczy.
Nie powinniśmy się dziwić, że chorujemy.
Że nasze ciała słabną, a narządy trzeba wycinać.
Przecież wydzieramy wnętrze Matki Ziemi,
przecież kradniemy jej zasoby, bez szacunku, bez wdzięczności.
Człowiek cywilizowany – to dziś ten, który chce więcej, szybciej, nowocześniej.
Ale za tę nowoczesność płacimy najwyższą cenę:
Cenę życia planety,
cenę życia komórek,
cenę dusz naszych organów i dusz innych Istot Człowieczych.
Czy jesteśmy jeszcze rozumni, czy już tylko wygodni?
Czy naprawdę rozwijamy się, czy tylko staliśmy się cwaniakami w świecie technologii, które karmimy krwią Ziemi?
Ile jeszcze organów poświęcimy – zanim zrozumiemy, że błąd leży w chciwości?
Ile jeszcze dusz komórek przestanie istnieć – zanim zauważymy, że chciejstwo materii zabiera nam istotę życia?
Musimy się zatrzymać.
Musimy na nowo wejść w relację z Planetą,
przestać brać – i zacząć dawać.
Zacząć żyć w zgodzie z prawami kreacji.
Bo każda komórka, każdy minerał, każde drzewo i każda Istota –
to nie zasób.
To Życie, które powierzył nam Stwórca.